Ik vond Owl Creek Pass al een beetje spannend!
Nou, vandaag was het nog veeeeeeeel spannender.
Maar laten we beginnen bij het begin.
We zijn vertrokken uit ons hotel, hebben zoals bijna iedere dag getankt (onze bolide heeft nogal wat benzine nodig !) en een koffie to go genomen. Bram werd gevraagd ons naar Telluride te brengen.
In 2012 hebben we op een of andere plek een prachtige foto gemaakt.
Die hebben we op canvas laten printen en die hangt bij ons in de computerkamer. Volgens mij heeft Steve Stuller me ooit gezegd dat het bij de Dallas Divide was, het was in ieder geval ergens tussen Ridgway en Placerville. Ik had in mijn Google documents bestand een Google Maps kaartje geplaatst met een grote pijl naar dat gebied, we wilden daar wéér een foto maken.
Maar de zon stond verkeerd en we besloten eerst naar Telluride te gaan. We hebben de auto bij de Mountain Village geparkeerd en zijn met de kabelbaan naar beneden naar Telluride gegaan. Zo leuk, om met de kabelbaan te gaan !!
We hebben een aantal foto's gemaakt vanuit de kabelbaan.
Dit bordje hebben ze speciaal voor mij neergezet 😁
In Telluride hebben we even rondgelopen, we zijn er niet écht van onder de indruk, waren we in 2016 ook al niet. Het is een leuk plaatsje daar niet van maar niet iets waar we lang wilden blijven. Het zal in de winter ongetwijfeld anders zijn.
American Robin
We zijn bij het Visitor Center naar binnen gegaan en hebben gevraagd waar we het
beste foto's van de herfstkleuren konden maken; ik heb met name Dallas Divide genoemd.
De Visitor Center mevrouw wees ons op een kaart dat we bij de luchthaven naar Last Dollar Road. konden rijden en die weg helemaal uitrijden totdat we uitkwamen bij de Dallas Divide. Ze vroeg nog welke auto wij reden en zei dat dat geen probleem zou zijn......................little did we know!
Als die vrouw ons gewaarschuwd had over de staat van die weg waren we er never nooit aan begonnen !!
(ik krijg dit bovenste stuk tekst niet netjes links uitgelijnd.......annoying!)
De Last Dollar Road is 21 mijl lang en het hoogste punt ligt op 3200 meter (10 498 feet).
Maar goed, we hebben de kabelbaan weer genomen (zo leuk !!) en togen naar de luchthaven en zaten meteen op de goede weg. Goed is hierbij een mega understatement.
In het begin was het nog leuk
Ik ben super trots op Erik dat hij ons veilig thuis heeft gebracht. Als ik had moeten rijden, had ik de auto langs de kant gezet en gezegd: bel maar AAA (de Amerikaanse ANWB) en laat iemand ons maar ophalen, mij niet bellen!
Met geknepen billen zat ik in de auto, het valt me nog mee dat ik af en toe nog een foto uit het raampje heb gemaakt. Wegen met heel veel stof (niet erg), énorme kuilen, flinke stenen, bijna rotsachtig en afgronden...............pffffff
Op een bepaald moment kwamen we bij een héél smal stuk met een soort van afgrond, uiteraard aan mijn kant van de weg en daar lag een crossmotor, al een beetje naar beneden gerold. We hebben gevraagd of die mannen die bij de motor zaten OK waren (alsof wij iets hadden kunnen doen !?!), dat was gelukkig het geval.
Er kwam een (naar wat bleek een tweede) jeep aanrijden, die overigens helemaal niets met die motorrijders te maken had, die de motor via een katrol omhoog heeft getakeld , dit alles waar wij vlakbij stonden (want wij konden geen kant meer op), zie onderstaand filmpje waarop een klein stukje van de neus van onze auto te zien is.
Ik moet zeggen, ondanks de spannende rit deed het ons goed dat iedereen behulpzaam was. Als je een auto tegenkwam, hield men in of zorgde men ervoor dat je toch langs kon.
Na nog een paar mijl, ik heb werkelijk geen idee hoelang, kwamen we op een punt waar we de auto even konden parkeren en waar we hebben geluncht. Gewoon vanuit de "kofferbak", heel romantisch, duhhh.
We spraken een koppel uit Colorado en ik gaf aan dat ik het toch wel heel spannend vond en dat ik er niet aan begonnen was als we geweten hadden....
Ze namen afscheid en wat bleek, na een minuut of 10, toen wij weer vertrokken stonden ze ons op te wachten. Ze vroegen of we het fijn vonden als zij vóór ons zouden rijden, dan zouden zij aangeven hoe Erik het beste kon rijden (een beetje meer links van een kuil, een beetje meer rechts van een steen etc.etc.).
Is dat niet geweldig !!!! Ik had die man wel kunnen zoenen! Helaas hadden we geen cadeau zakje met stroopwafels en klomp-sleutelhanger bij ons in de auto, anders hadden ze zeker een zakje gekregen.
Gevoelsmatig ging de rit daarna ook veel makkelijker, puur omdat er een auto voor ons reed die ons waarschijnlijk ook wel een beetje in de gaten hield.
Na dit hachelijke, en achteraf geweldige, avontuur waren we blij dat we weer op weg 62 en daarna 550 kwamen, een gewone geasfalteerde weg, hoe blij kan een mens zijn.
We zitten nu op de kamer een borreltje op de goede afloop te drinken, dat hebben we vandaag (of in ieder geval Erik) zéker verdiend !
Morgen rijden we via Lake City naar Alamosa.
Een zeer lange rit waarbij we nu al weten dat we wegwerkzaamheden tegenkomen. We zouden waarschijnlijk Lana en haar man Michael een half uurtje treffen. Met Lana zijn we al járen op Facebook en vroeger Y-net (Yellowstone gerelateerd) bevriend maar we hebben haar nog nooit ontmoet. Helaas hebben zij hun vakantie moeten onderbreken en zijn ze morgen niet in Lake City, jammer!
Vanavond steken we de weg over en gaan bij de overburen Mexicaans eten. Niemand hoeft te rijden en ik heb ze al gebeld om een extra portie Margarita te maken. Erik kan een extra Mexicaans biertje drinken.
Ik heb btw nog helemaal niet gereden, vind de auto veel te groot.
Of we daarna nog energie hebben om in de jacuzzi te spreken............we gaan het meemaken.
Update: na het drinken van deze Cadillac margarita ga ik écht niet meer in de jacuzzi !
Ik denk, dat ik zou zijn uitgestapt op die enge weg, brrrr
BeantwoordenVerwijderen